مقام رضا و تسلیم ، والاترین مقام معنوی است که عارفان دلسوخته در سیر و سلوک خود سال های
طولانی ریاضت میکشند تا بدان نائل شوند . آن هم برسند یا نرسند .
امام حسین (ع ) با نهضت خود به دنیا اثبات کرد که رضای الهی از همه چیز نزد او بالاتر است .
او حاضر شد برای اثبات عبودیت و بندگی خود در محضر پروردگار از جان خود و عزیزانش بگذرد و خاندان
و عزیزانش اسیر دشمن شدند.
و لذا یکی از برنامه های تبلیغی امام حسین (ع) این بود که در طول نهضت کربلا مردم را به اطاعت از
فرامین الهی فرا میخواند و از مخالفت با دستورات خداوند بر حذر میداشت .
وقتی محمد بن حنیفه در مکه نزد حسین امد ، مهار ناقه اش را گرفت و گفت : برادر جان! مگر تو به من
وعده ندادی که در سخن من تامل کنی و در رفتن به سوی عراق تجدیدنظر نمایی ؟
امام حسین (ع) : برادر جان ! پس از رفتن تو رسول خدا (ص) در عالم خواب نزد من آمد و فرمود : یا 
یا حسین ! " اخرج الی العراق فان الله قد شاء ان یراک قتیلا "
ای حسین ! برو بسوی عراق ، زیرا خداوند مایل است تو را کشته ببیند .
محمدبن حنیفه گفت : انا لله و انا الیه راجعون . اکنون که برای کشته شدن میروی ، این زنها را برای چه
با خود میبری ؟
حسین (ع) فرمود : رسول خدا (ص) به من فرمود : " ان الله قد شاء ان یراهن سبایا " خداوند میخواهد
این زنان را نیز اسیر ببیند .
ظهر عاشورا در مقابل آن لشگر بیرحم که به قصد کشته شدن وی در مقابلش صف کشیده بودند و
تیراندازان بدن مطهر امام (ع) را هدف قرار داده بودند ، نمازش را خواند و دل را به معبودش سپرد و سر
انجام اینکه هنگام شهادت وقتی از ذوالجناح به زمین افتاد و عرضه داشت :
" الهی رضی بقضائک ... تسلیما لامرک ... لا معبودا سواک "
آری حسین عاشق خدا بود و خود را فدای راه معبودش نمود . شاعر زبانحال عارفانه و عاشقانه حسین
بن علی (ع) را هنگام شهادت چه زیبا حکایت میکند :
خدای من ! همه چیز را به عشق تو رها کردم . زن و فرزندانم را یتیم نمودم تا تو را ببینم . اگر در راه
عشق قطعه قطعه ام کنی ، دل از تو برندارم و مهر به دیگری نورزم..